มาช่วงหลังนี่เริ่มสังเกตได้อย่างหนึ่ง ว่าตั้งแต่โต...

มาช่วงหลังนี่เริ่มสังเกตได้อย่างหนึ่ง ว่าตั้งแต่โตขึ้นมาในวัยที่ทุกคนเริ่มเข้าสู่ช่วง 30 กว่าๆ เวลาเพื่อนเจอกันครบๆก็มักจะเริ่มต้นบทสนนาว่า

"ไหนมึงเป็นไงบ้างวะช่วงนี้"

หลังจากนั้นทุกคนก็จะผลัดเปลี่ยนกันบรรเลงบทเพลงชีวิตกันยกใหญ่

"โห้ย เหนื่อยชิบหายเลยมึงช่วงนี้ สรวนไปหมดชีวิตกูอะ ไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย"

"เลี้ยงลูกมันเหนื่อยมากกกอีดอก กูแทบไม่ได้นอนเลย นี่นอนเช้ามา 3 วันติดแล้ว ถ้านอนไม่พออีกวันพรุ่งนี้มึงเกียมเมรุให้กูได้เลย"

"โควิดทำกูชิบหายมาก ขายของไม่ได้เลยมึง นี่ก็พึ่งลงของไปหลายหมื่นไม่รู้จะยังไงต่อดีเลย เครียดว่ะอยากร้อง"

"กูเบื่อผัวมากกก เที่ยวแม่งทุกคืนอีดอกไม่รู้แดกเหล้าแทนข้าวหรือยังไง อยู่บ้านก็เล่นแต่เกมส์ อยากทุบแม่งชิบหาย"

ทุกคนสลับกันบ่นเล่าข่าวชีวิตตัวเองไปเรื่อยๆ จนมีเพื่อนคนนึงพูดออกมาว่า

"มึงนี่เราแข่งกันชีวิตเหี้ยป้ะวะ?"

แล้วทุกคนก็หัวเราะกัน

มันก็คงปกติแหละที่แต่ละช่วงชีวิตของการเป็นเพื่อน เราก็มีเรื่องระบายที่ต่างกัน ในสมัยเรียนเราอาจจะคุยกันถึงเรื่องงานกลุ่ม เรื่องผู้ชาย เรื่องไปเที่ยวกลางคืน หรือเรื่องเพื่อนที่เราไม่ชอบขี้หน้า

แต่พอชีวิตก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ เรื่องที่เราระบายกับเพื่อนกลับเป็นปัญหาชีวิตมากมายที่วนเวียนอยู่กับเราทุกวัน เราบ่น เราเกรี้ยวกราด เราเศร้า และบางทีเราก็ร้องไห้ให้กับชีวิตที่มันเหนื่อยชิบหายวายป่วงของเรา

แต่ก็แปลกที่ความเศร้าที่เราระบายในที่แห่งนี้ กับคนกลุ่มนี้ มันกลับสร้างความสุขบางอย่างได้อย่างเหลือเชื่อ

การมานั่งระบายเรื่องทุกข์กับคนที่เรารัก บางทีมันไม่ได้วิธีแก้ปัญหาอะไรกลับไปหรอก แต่พลังงานของเพื่อนอย่างพวกมันกลับทำให้เราอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก บางทีไม่ต้องพูดหรือให้คำปรึกษาอะไรเลย แต่เราก็รู้สึกว่าทุกเรื่องมันถูกหล่อหลอมด้วยความเห็นอกเห็นใจจากอีเพื่อนทั้งหลายที่อยากจะฟังเรื่องลำบากทุกข์ใจของเรา

"ชีวิตเรามันก็มีเรื่องดีเหมือนกันนะ ไม่ยักจะเล่าวะ? 5555"

อีกอล์ฟพูดแบบติดตลก ทุกคนก็นั่งขำอีกรอบและพยายามหาคำตอบกันว่า ทำไมเราถึงไม่เล่าชีวิตเริ่ดๆที่เรามีให้เพื่อนสนิทฟังบ้าง

"เอางี้นะ สรุปให้ เรื่องดีๆทุกคนในโลกรู้หมด แต่ที่กูเล่าเรื่องชีวิตบัดซบให้พวกมึงฟัง


"เพราะกูอยากระบายด้านอ่อนแอของกู กับคนที่กูไว้ใจไง"


อีกอล์ฟพูดสรุป


ก็จริงนะ บางทีเราอาจจะไม่อยากแสดงความอ่อนแอ ความแพ้พ่าย ความเหนื่อยล้าอ่อนแรงของเรากับทุกคนบนโลก มันไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะได้เห็นมุมและเรื่องราวที่เศร้าหมองของเรา สุดท้ายมันก็คงมีแต่คนที่เรารักและไว้ใจได้เท่านั้น ที่เราจะอยากแชร์และแข่งเรื่องชีวิตเหี้ยไปกับพวกมัน


แด่เพื่อนทุกคน


รัก

ช่า บันทึกของตุ๊ด

---